Cześć Kochani!

Tak, jak mówiłam. Wiele się u mnie działo i nie mogłam za bardzo usiąść do pisania. Na szczęście, już jestem. Wciąż może być dość nieregularnie, co potwierdza to, że rozdział wrzucam w środę, ale jednak jestem.

Mam nadzieję, że na ten rozdział warto było czekać. Dlaczego? Zobaczycie sami!

Ostrzegam przed nietypowym jak na mnie kontentem. Czujcie się w pełni ostrzeżeni i świadomi.

Enjoy!

Chyba obaj potrzebowaliśmy takiej właśnie bliskości, bo jeszcze długo nie mogliśmy się tym nacieszyć, siedząc na mojej kanapie i niespiesznie wymieniając leniwe pocałunki. Całe nerwy i nawet jego boląca ręka poszły w zapomnienie. Remi przeniósł trochę swój ciężar ciała tak, że opierał się na mnie bardziej, więc przytuliłem go do siebie, przyjmując stabilną pozycję. Przez dłuższą chwilę nawet nie dotarło do mnie, co tak faktycznie robimy. Było po prostu dobrze. Przynajmniej na ten moment. Nawet, gdy skończyliśmy naszą małą sesję, wciąż pozostawało w powietrzu nieme pytanie który z nas odsunie się jako pierwszy? Żaden z nas nie kwapił się do tego, ale z jakiegoś powodu zaczęło to budować ciężką atmosferę. Wziąłem głęboki wdech i głośno wypuściłem powietrze, uwalniając się przy okazji od gromadzących się we mnie nerwów i tym samym rozluźniłem ramiona, co ostatecznie zaowocowało naturalnym odsunięciem się od niego bez zbędnych komplikacji. Czytaj dalej

Podziel się dobrem

Cześć Kochani!

Wiem, wiem, wiem… Pamiętam, kiedy miał być rozdział i bardzo Was przepraszam. Ostatnio trochę się dzieje i jakoś w tym wszystkim czas ucieka mi przez palce. Nie mniej jednak, przed Wami nowy rozdział Układu. Jest tyci dłuższy niż zazwyczaj i mam nadzieję, że Was zadowoli i wynagrodzi trochę długie czekanie. O ile ktokolwiek czekał, ale cóż…

Zaczął się już kwiecień, więc na bucketbook.pl trochę zmieniły się promocje, a mianowicie powstał pakiet książka + ebook dostępne w obniżonej cenie lub też obie te rzeczy dostępne są osobno. Mowa oczywiście o Numero Uno I. Dopiero, po pojawieniu się całej serii są plany na wydanie poprawionej wersji Zostać do rana oraz Zniknąć w Południe, ale ćśśś, bo to tajemnica.

Enjoy!

Otworzyłem mu drzwi z przepraszającym uśmiechem i wpuściłem go do środka.

-Właź. Jestem w trakcie ogarniania, ale już względnie jest gdzie usiąść – powiedziałem od razu w gwoli wyjaśnienia. Czytaj dalej

Podziel się dobrem

Cześć Kochani!

Wiem, wiem… Znowu jestem spóźniona z rozdziałem. Za to ten tekst przy wieczornej rozmowie z moją niezastąpioną betą, która niestety nie ma czasu na sprawdzanie wszystkich tekstów, więc dzielnie brnie przez Uno, nabrał nowych barw. Ma już określony cel, rozpisanych kilka eventów… I będzie się działo! ( ;

A tymczasem… Jak Wam się podobało zdjęcie Szymona? Bo mi osobiście bardzo. Można je zobaczyć w poście pt „Premiera„. Jest cudne. Oczywiście widnieje też na Facebooku i Instagramie BDB oraz na facebookowym profilu Lambdy. ( ;

Na stronie bucketbook.pl jeszcze przez tydzień, czyli do 31 marca, czeka na Was pakiet promocyjny, czyli papierowe Numero Uno + ebook gratis!

Druga część oczywiście jest w trakcie pisania, ale już są wstępne plany wydawnicze ; >

Enjoy!

W ten oto sposób poniedziałek, wtorek, a nawet środę chodziłem wiecznie rozproszony i nie byłem w stanie skupić cię na niczym. Może i nie miałem wielkiego talentu, ale nie byłem w tym najgorszy, mimo tak długiej przerwy. Po głowie wciąż chodziły mi jego słowa, których tak bardzo łaknąłem, a zarazem uparcie nie chciałem słyszeć i odmawiałem uwierzenia w nie, choćby przez chwilę. Remik osiągnął swój cel. Zmusił mnie do rozważenia innych opcji niż ta, którą wybrałem. Miałem wrażenie, że z tyłu głowy wciąż mi siedzi ten kilkunastoletni Julek i nabija się ze mnie i moich życiowych wyborów. Rzuciłem wszystko dla kobiety, która nie była tego warta i do dziś nie chciałem tego przyznać. Tak, jakby ignorowanie faktów sprawiało, że znikają. Miałem cichą nadzieję, że moje znikną. Czytaj dalej

Podziel się dobrem

Cześć wszystkim!

Wiem, że rozdział miał być wczoraj, ale mam małe urwanie głowy i nie wyrobiłam się na Chiny cesarskie.

Przed Wami nowy rozdział Układu!

A już jutro… Jutro (15.03.2018 r.) będzie premiera papierowego wydania pierwszego tomu Numero Uno! Z małą niespodzianką na boku ; > Już nie mogę się doczekać.

Enjoy!

Wściekły pobiegłem za nim, ale skubany miał dobrą kondycję. Na moje szczęście chyba zahaczył o coś ręką, bo znalazłem go dwa bloki dalej opartego o ścianę i zwijającego się z bólu. Gdy mnie zobaczył, sapnął ze złości i wyraźnie próbował wziąć się w garść, odrywając się od ściany i prostując dumnie. Uszedł kilka kroków, ale wyraźnie nie czuł się najlepiej. Podszedłem do niego powoli, przełykając własną dumę i patrząc się na niego z zażenowaniem. Czułem się winny i tak bardzo, jak nie chciałem przyznać się do błędu, wiedziałem, że należą mu się przeprosiny. Czytaj dalej

Podziel się dobrem

Cześć Kochani!

Przed Wami nowy rozdział Układu. Nasza wielka antyteza w postaci ścierających się wiecznie osobowości głównych bohaterów własnie się pogłębia ; >

PS. Już dziś powinno być u mnie moje cudowne Uno <3 Premiera, co prawda, dopiero 15 marca, ale nakład dziś będzie w moich rękach. Na Instagramie zapewne od razu pojawi się foto, gdy tylko będę je miała.

Enjoy!

Pod moim blokiem byliśmy po mniej więcej minucie. Kiedy Remigiusz zobaczył, że zatrzymuję się i wysiadam z auta, spojrzał na mnie z niedowierzaniem i parsknął śmiechem. Czytaj dalej

Podziel się dobrem

Cześć Kochani!

Z drobniutkim poślizgiem (prawie wyrobiłam się w kwadransie akademickim!), ale już jest. Biedny Julek i jego rozterki. Czekał na Was cały tydzień, ale w końcu może się Wam pożalić. No to, co? Posłuchacie go, nie?

Już nam się pięknie klaruje nasz układ antytetyczny. Jedna wielka antyteza. Gorzej być chyba nie mogło… A może? ; >

Enjoy!

Miałem nadzieję, że po tej fatalnej sobocie będzie czekała mnie błoga niedziela. Jedyne, czego chciałem to chwili spokoju, żeby jakoś odzyskać równowagę. W moim mieszkaniu panowała zawzięta cisza, a ja walczyłem sam ze sobą, żeby ten stan utrzymać. Coś we mnie krzyczało i darło pazurami od środka, by włączyć muzykę lub chociaż zanucić cokolwiek, ale trzymałem się dzielnie. Póki co, potrafiłem tę pokusę zwalczyć. Czytaj dalej

Podziel się dobrem

Cześć wszystkim!

Przed Wami druga część Układu Antytetycznego! Z małym poślizgiem, ale jednak.

Małe info dla subskrybentów: wybaczcie, Kochani taką obsuwę, ale obiecuję, że rozdział walentynkowy Uno i Tymka będzie niebawem. Mam straszne urwanie głowy i zwyczajnie nie zdążyłam napisać więcej niż pierwsze trzy strony, więc jeszcze chwilkę.

Na dniach również Uno będzie szedł do druku i już niebawem wszystkie szczegóły będzie można poznać na bucketbook.pl!

Enjoy!

Cieszyłem się, że niedzielę miałem całkiem wolną od wszelkich zajęć, za to poniedziałek był moją osobistą katorgą. Miałem dwie grupy i dwa zajęcia indywidualne, przy czym musiałem przyznać sam przed sobą, że bynajmniej nie były to moje ulubione grupy. Nie znaczy to, że się nie starałem, ale mimo wszystko poniedziałek źle działał na mnie i na nich, bo żadne z nas nie potrafiło się do końca skupić. Dużo lepiej współpraca szła nam w środy, gdy mieliśmy drugie wspólne zajęcia, ale to też nie był szczyt moich marzeń. Ot, nie zgraliśmy się do końca. Nie łudźmy się, nawet najlepszy nauczyciel nie będzie uwielbiał wszystkich swoich uczniów i skakał pod niebo na ich widok. Smutne, ale prawdziwe. Czytaj dalej

Podziel się dobrem

Cześć i czołem!

Przed Wami nowa seria o wdzięcznym tytule „Układ antytetyczny”. Czemu taki tytuł? Oj, przekonacie się już w pierwszym rozdziale. Dla odmiany całość zaczyna się powoli, bez pośpiechu. Przecież mamy czas, prawda?

Ci, którzy czekali na trzecią część Czasu na Wyczerpaniu będą zadowoleni w piątek, a tymczasem polecam sprawdzić również to opowiadanie.

Przypominam również wszystkim o konkursie. Darmowa papierowa wersja Numero Uno? No, czemu nie? ( ;

Enjoy!

Przeprowadzki nigdy nie są łatwe. Szczególnie, jeżeli jest się do nich zmuszonym. Miałem do wyboru poszukać czegoś blisko mojego poprzedniego miejsca zamieszkania i zostawić wszystko, tak jak było. No, prawie wszystko. Tak pewnie zrobiłaby większość ludzi. Jeszcze kilka dni temu, ja też tak bym właśnie postąpił. Niestety, czara goryczy się przelała. Każdy ma swoje limity, a ja osiągnąłem swój. Spakowałem wszystko, co było mi niezbędne, nie kłopocząc się resztą, wsiadłem w samochód i pojechałem. Wylądowałem w Warszawie. Jakieś pół kraju dalej niż zazwyczaj bym planował. Wynająłem małą kawalerkę niedaleko metra i zmieniłem pracę. Na szczęście o nią chociaż nie musiałem się martwić. Szybko dostałem dwie równoległe posady, który akurat wystarczały na pokrycie rachunków, jedzenia i ewentualnie jakiejś taniej rozrywki od czasu do czasu. Na co dzień, wszystko było w najlepszym porządku. Czasami tylko siadałem i wgapiając się w ścianę, zastanawiałem się, co mnie podkusiło do tego, żeby tu przyjechać. Wtedy bardzo szybko przypominałem sobie powód i od razu uznawałem, że była to najlepsza decyzja w moim życiu. Tego wieczora byłem wybitnie przygnębiony, więc, niewiele myśląc, chwyciłem za telefon i wykręciłem numer starego znajomego, nie będąc nawet pewnym czy wciąż go ma. Po chwili ktoś odebrał niewyraźnym „halo”, stłumionym przez odgłosy z tła. Czytaj dalej

Podziel się dobrem